Τα διεθνή ΜΜΕ, οι σύμβουλοι, οι οικονομολόγοι, οι επενδυτικές τραπεζες, οι πρόεδροι των κεντρικών τραπεζών, οι υπουργοί οικονομικών, οι κυβερνώντες γενικώς, άλλο δεν κάνουν αυτούς τους τελευταίους καιρούς, παρά να μιλανε για την ''ελληνική κρίση''.....
Μπροστά σε τέτοιο και τόσο ντόρο και με χίλιες κακές προθέσεις από μέρους τους, είναι σωστό να παραφράσουμε, τη γνωστή από την εκλογική καμπάνια του Μπιλ Κλίντον εκείνη φράση, για να πούμε και να βροντοφωνάξουμε, ότι η κρίση είναι κρίση του καπιταλισμού και όχι της Ελλάδας. Και ότι αυτή η χώρα είναι ένας από τους πιο αδύνατους κρίκους της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας και ακόμα, εξαιτίας αυτού, εκεί είναι που ξεσπούν αυτή την περίοδο, όλες οι αντιφάσεις του συστήματος, ροκανίζοντας την ίδια της την υπόσταση σαν κράτος, χωρίς κανένα οίκτο.
Ο μεγάλος συναγερμός, χωρις αμφιβολία δικαιολογημένος, που έχει σημάνει για τους καπιταλιστές, είναι ότι μια ενδεχόμενη κατάρρευση της Ελλάδας, θα μπορούσε να παρασύρει και άλλες χώρες όπως τις, Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ιταλία και να έθετε σε πολύ σοβαρό κίνδυνο την οικονομική και πολίτικη σταθερότητα των χωρών που είναι οι βασικοί πυλώνες της ίδιας της ΕΕ. Όπως μας πληροφορεί ο ευρωπαϊκός τύπος—γνήσιος εκπρόσωπος της ''αδελφότητας επιχειρήσεων και επιχειρηματιών'' (δηλ. τα γιγαντιαία ολιγοπώλια που ελέγχουν την διεθνή καπιταλιστική οικονομία)—η ηρωική αντίσταση του Ελληνικού λάου στα βάρβαρα μέτρα λιτότητας που εφαρμόζει ο πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς και πρωθυπουργός της Ελλαδας, ΓΑΠ, απειλούν να ρίξουν στο κενό, όλες τις στείρες προσπάθειες που έχουν γίνει μέχρι τώρα, προκειμένου να μετριάσουν την κριση. Η αγωνία και ανασφάλεια μεγαλώνει και μεταδίδεται έντονα μεταξύ των επικυρίαρχων αφεντικών, μπρος στα σοβαρά εμπόδια που σκοντάφτει η Αθηνά στη προσπάθεια να επιβάλει και να περάσει τα κτηνώδη μέτρα που οι όψιμοι σωτήρες της χωράς απαιτούν. Έχοντας όλα τα δίκια με το μέρος τους και σωστά, οι Έλληνες εργαζόμενοι αρνούνται να φορτωθούν τις συνέπειες μιας κρίσης που προκλήθηκε από τους παγκόσμιους παίχτες και κερδοσκόπους της οικονομίας και φυσικά η απειλή μιας τεράστιας κοινωνικής έκρηξης, που θα μπορούσε να επεκταθεί σε όλη τη νότια Ευρώπη, αλλά και γενικότερα, φέρνει εφιάλτες και παραλύει τόσο την Ελληνική όσο και την Ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη.
Η ένεση - αιμοδοσία κεφαλαίων που επιχειρείται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τις βασικές χώρες της ευρωζώνης και το ΔΝΤ, με τους όρους και τον τρόπο που χορηγούνται, δεν πέτυχε τίποτε άλλο, παρά να επιδεινώσει την κριση και να ''κεντρίσει'' το χρηματιστικό κεφαλαίο σε νέες εκμεταλλευτικές - κερδοσκοπικές κινήσεις. Φαίνεται πια, ότι η πορεία των εξελίξεων στην Ελλάδα, βαδίζει σταθερά προς μια εκκωφαντική κατάρρευση, σαν εκείνη που γνώρισε η Αργεντινή τον Δεκέμβρη 2001. Αφήνοντας κατά μέρος κάποιες προφανείς διαφορές, υπάρχουν πραγματικά αρκετές ομοιότητες που οδηγούν σε μια τέτοια πρόβλεψη. Είναι βέβαια γεγονός, ότι σε αντίθεση με την κρίση της Αργεντινής, η εκδήλωση της κρίσης στην Ελλάδα, είναι προορισμένη να έχει παγκοσμίως έναν αντίκτυπο ασύγκριτα μεγαλύτερο. Και γι αυτό ακριβώς, ο ''πλανήτης των business'', σκέπτεται έντρομος σαν πολύ πιθανή την ''μολυσματική μετάδοση' της κρίσης και τις ολέθριες παρενέργειές της, μεταξύ των χωρών του μητροπολιτικού καπιταλισμού. Με λίγα λόγια, μπορεί κάνεις να διαγνώσει ότι η καρδιά του παγκοσμιοποιημένου παραδοσιακού καπιταλιστικού μπλοκ είναι σοβαρά άρρωστη.
Έρχεται λοιπόν μια στιγμή κατά την οποία η οικονομία, που είναι πάντα πολιτική (στη Λατινική Αμερική κάποιοι φαίνεται να το έχουμε χωνέψει καλά αυτό), μετασχηματίζεται σε ''μαθηματικά'' και τότε οι αριθμοί ''τραγουδούν''. Και η μελώδια που βγαίνει από το τραγούδι που τώρα ακούγεται στην Ευρώπη, λέει ότι η Ελλάδα και κάποιες χώρες ακόμα, βρίσκονται στο χείλος της αβύσσου και ότι η κατάσταση τους είναι ''μη αναστρέψιμη''. Ο μεγάλος ''πάταγος'' που θα προκαλούσε η ελληνική χρεοκοπία, δεν αφορά μόνο τις άμεσα εμπλεκόμενες τράπεζες, αλλά και μια μακρά λίστα χωρών και των τραπεζων τους, από την οποία δεν εξαιρείται ούτε η ίδια η ''αγία κεφαλή'' της ΕΕ, ο Γερμανογαλλικος άξονας. Την κεφαλή δε της λίστας κατέχουν, άνευ ανταγωνισμού, τα ήδη χαρακτηρισμένα τέσσερα ''γουρούνια'' της περιφέρειας του ''ευρωζωνικού παραδείσου'', δηλ. Ισπανία – Πορτογαλία - Ιρλανδία και η πρόσφατα ενταγμένη στην παρέα Ιταλία.
Είναι παραπάνω από σαφές λοιπόν, ότι τα προβλήματα της κρίσης, Ελληνικής και Ευρωπαϊκής, είναι γενικού δομικού χαρακτήρα. Δεν οφείλονται σε κάποιες ξαφνικές και απρόσμενες ''αναποδιές'', αλλά εκφράζουν τον τύπο των απόλυτα αναμενόμενων και προβλέψιμων αποτελεσμάτων, όταν η αχόρταγη κερδοσκοπία, ο παρασιτισμός και η πιο στυγνή εκμετάλλευση, αναλαμβάνουν τη θέση του οδηγού - αρχηγού στην "ιερή'' διαδικασία συσσώρευσης του κεφαλαίου.
Είναι λοιπόν ο καπιταλισμός που έχει πέσει σε κρίση και πολύ βαθειά μάλιστα και για να βγούμε από αυτήν την κριση, είναι κατεπείγουσα ανάγκη, αλλά και αναπόφευκτη προϋπόθεση, να βγούμε από τον καπιταλισμό, να ξεπεραστεί όσο γίνεται γρηγορότερα, ένα σύστημα στρεβλό και μοχθηρό που οδηγεί την ανθρωπότητα σε ολοκαύτωμα, δια μέσου τεραστίων και απίστευτων ταλαιπωριών για τους λαούς, αλλά και μιας χωρίς προηγούμενο βάρβαρης λεηλασίας του περιβάλλοντος. Γι αυτό τελικά, η αποκαλούμενη "ελληνική κρίση'' δεν είναι τέτοια. Είναι αντίθετα, το πιο οξυμένο σύμπτωμα της γενικής πολιτικής κρίσης του καπιταλισμού, αυτής για την οποία τρία χρόνια τώρα, τα αστικά και ιμπεριαλιστικά μέσα ενημέρωσης, μας διαβεβαιώνουν διαρκώς, ότι είναι σε φάση επίλυσης, ότι κάπου φαίνεται φως, ενώ οι εργαζόμενοι στον καπιταλισμό, όσο παίρνει ο καιρός, βλέπουν και το νοιώθουν επάνω τους, ότι τα πράγματα γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται όλο και χειρότερα.
Ο Ελληνικός λαός λοιπόν με την αποφασιστική του αντίσταση μέχρι τώρα, δείχνει ότι είναι διατεθειμένος, "να τελειώνει'' και ''να ξεμπερδεύει'', με ένα σύστημα που δεν το ανέχεται πια, όχι μόνο μακροπρόθεσμα αλλά και βραχυπρόθεσμα. Θα χρειαστεί λοιπόν όλοι εμείς και κυρίως οι γειτονικοί του, ευρωπαθούντες λαοί, να του συμπαρασταθουμε ολόψυχα σε αυτή την ευγενική αλλά σκληρή και ανελέητη πάλη του και επιπλέον να οργανώσουμε σε ευρύτατο διεθνές επίπεδο την αλληλεγγύη μας ώστε να αποτρέψουμε την σε βάρος του βάρβαρη και κτηνώδη "σοσιαλιστική'' καταστολή που υφίσταται ήδη τα τελευταία χρόνια.
Ίσως τελικά η Ελλάδα και οι Έλληνες, που δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν δημιούργησαν την φιλοσοφία, την δημοκρατία, το θέατρο, την τραγωδία και τόσα αλλά αθάνατα επιτεύγματα, επιστρέφοντας στα βήματα τους, να είναι αυτοί που θα επινοήσουν και ανακαλύψουν "το κλειδί'' που θα ανοίξει την πόρτα για την αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική επανάσταση στον 21ο αιώνα. Όλη η προοδευτική ανθρωπότητα, ακόμα μια φορά θα ευγνωμονεί βαθειά την Ελλάδα και τους Έλληνες.
* O Atilio Boron είναι , αργεντινός πανεπιστημιακός, μαρξιστής φιλόσοφος και πολιτικός αναλυτής, ευρύτατα γνωστός και καταξιωμένος σε όλη την αμερικανική ήπειρο, αλλά και σε όλο σχεδόν το χώρο της αντικαπιταλιστικής-κομμουνιστικής Αριστεράς στην Ευρώπη πλην της Ελλάδας, λόγω ελάχιστου ή και ανύπαρκτου ενδιαφέροντος για ότι γράφεται και συμβαίνει στη Λατινική Αμερική. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων φιλοσοφικού - πολιτικού περιεχομένου και εκατοντάδων άρθρων, κυρίως γύρω από την κρίση. Αρχές του 2009, τεράστια δημοσιότητα πήρε ένα σύντομο άρθρο του για την κρίση (5-6 σελ.) το οποίο χαρακτηρίστηκε ''Βίβλος της τσέπης για την κριση''. Ήταν από τους πρώτους και λίγους που μίλησαν για τον γενικό και έντονα πολιτικό χαρακτήρα της κρίσης, όταν ακομα εδώ μιλάγαμε μόνο για οικονομική κρίση που θα κάνει τον κύκλο της. ''Έγκυρες'' δε φωνές (ΚΚΕ) και δυστυχώς όχι μόνο, αναρωτιόντουσαν και θεωρούσαν ότι υπερβάλλουν κάποιοι για το μέγεθος της ''οικονομικής'' πάντα κρίσης.
Το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στην πρωτόπυπη του εκδοχή στα ισπανικά, πατώντας εδώ
iskra
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου