Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

ΑΡΘΡΟ: Η οργή για το “ατύχημα” δεν καταλαγιάζει. Το έγκλημα δεν είναι στιγμιαίο

Του Νίκου Λούντου
Η Κύπρος συνεχίζει να κινείται στο ρυθμό της έκρηξης της 11ης του Ιούλη. Οσο πληθαίνουν οι αποκαλύψεις που επιβεβαιώνουν πως το ατύχημα στη ναυτική βάση κάθε άλλο παρά αναπάντεχο ήταν, η οργή δεν καταλαγιάζει.....

13 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και περισσότεροι από 60 τραυματίστηκαν, στο βωμό της ασφάλειας του Ισραήλ και της σταθερότητας του ιμπεριαλισμού.


Ενώ, όπως επισημαίνουν οι σύντροφοι της “Εργατικής Δημοκρατίας” από την Κύπρο: “Δεν ξέρουμε ακόμη πόσοι στο τέλος θα χάσουν τη ζωή τους ή θα υποστούν σοβαρές συνέπειες στην υγεία τους ή στην ζωή τους επειδή βρέθηκαν στο τόπο της έκρηξης ή έτρεξαν να προσφέρουν βοήθεια ή σε ατυχήματα που προκαλούνται εξαιτίας των διακοπών ρεύματος ή από θερμοπληξία εξαιτίας της μη λειτουργίας κλιματιστικών.


Αυτή η έκρηξη τίναξε στον αέρα κάθε αξιοπιστία των θεσμών του κράτους, της κυβέρνησης, του στρατού, της αστυνομίας, της πυροσβεστικής, της Βουλής και των πολιτικών κομμάτων.” Θυμίζουμε πως το ρώσικο πλοίο Μόντσεγκορσκ, με κυπριακή σημαία και ναυλωμένο από ιρανική εταιρεία κατευθυνόταν στις αρχές του 2009 από το Ιράν προς τη Συρία.


Η κυπριακή κυβέρνηση, μετά από σήμα του Ισραήλ και πιέσεις Αμερικάνων και Ισραηλινών ανέλαβε να ελέγξει το πλοίο στο λιμάνι της Λεμεσού. Στα κοντέινερ βρέθηκαν πυρομαχικά, τα οποία δεσμεύτηκαν στο νησί, αφού “παραβιαζόταν το εμπάργκο εξαγωγής όπλων από το Ιράν”.


Η ναυτική βάση βρέθηκε για δυόμισυ χρόνια φορτωμένη με ένα φορτίο ρουκέτες και βλήματα το οποίο κανείς δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να διαχειριστεί ούτε να διώξει. Μικρότερες εκρήξεις είχαν ήδη συμβεί πριν από την τραγική μέρα και οι περισσότεροι από όσους ήξεραν, έβλεπαν το κακό να έρχεται.


Ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους αυθόρμητα όταν μαθεύτηκαν τα γεγονότα ξεσπώντας κατά της κυβέρνησης Χριστόφια και όλων των υπεύθυνων.


Πάνω σε αυτή την αγανάκτηση προσπάθησε να ψαρέψει η Δεξιά και η ακροδεξιά της Κύπρου, καταφέρνοντας να καπελώσει και να αποπροσανατολίσει κάποιες από τις κινητοποιήσεις. Πρόκειται για υποκριτές και εγκληματίες που έχουν τεράστιο κομμάτι ευθυνών για τους νεκρούς, όσο και να εμφανίζονται ως “αγανακτισμένοι” με τον Χριστόφια.


Τα παιδιά της Χούντας στην Κύπρο δεν έχουν δικαίωμα να λένε κουβέντα για τις βρόμικες συναλλαγές με τους ιμπεριαλιστές. Από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, η Δεξιά ήταν αυτή που προσπαθούσε να κάνει την Κύπρο κομμάτι των ανταγωνισμών στη Μεσόγειο, να την δέσει στο άρμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και να δείξει ότι η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη είναι η πλέον ικανή να διασφαλίσει πως το νησί θα παραμείνει “αβύθιστο αεροπλανοφόρο”.
Οι σφαγές κατά των Τουρκοκύπριων στις δεκαετίας του '50 και του '60 ήταν ενταγμένες σε αυτό τον σχεδιασμό για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στην περιοχή.


Η Κύπρος δεν ξεκίνησε το 2008 που βγήκε ο Χριστόφιας να γίνεται αποθήκη για κάθε είδους ιμπεριαλιστική βρομιά. Οι βρετανικές βάσεις στη Δεκέλεια και το Ακρωτήρι παραμένουν ακλόνητες μισό αιώνα τώρα και κανείς δεν ξέρει τι οπλικά συστήματα “φιλοξενούν”. Το διεθνές κατασκοπευτικό σύστημα Έσελον έχει ένα γερό πόδι στη βάση της Δεκέλειας. Μέχρι και τα τηλεοπτικά δίκτυα των Αμερικάνων χριστιανών φονταμενταλιστών στην Κύπρο βρήκαν καταφύγιο το 2000. Μέχρι τότε βρίσκονταν στον κατεχόμενο από το Ισραήλ νότιο Λίβανο, αλλά όταν η λιβανέζικη Αντίσταση απελευθέρωσε τη χώρα έφυγαν κακήν κακώς.


Το 2006 όταν το Ισραήλ βομβάρδισε και εισέβαλε ξανά στο Λίβανο, η ελληνοκυπριακή ηγεσία ήταν πάλι στο πλευρό του σιωνιστικού κράτους. Ανέλαβε δράση για να εγκαταλείψουν 14 χιλιάδες Αμερικάνοι το Λίβανο στη διάρκεια των βομβαρδισμών. Στη συνέχεια τάχτηκε και στήριξε όλη την προσπάθεια καταστολής της λιβανέζικης Αντίστασης με την αποστολή στρατευμάτων του ΟΗΕ και τον ναυτικό αποκλεισμό του Λιβάνου. Όταν συνέβαιναν όλα αυτά δεν ήταν πρόεδρος ο Χριστόφιας , αλλά ο Τάσσος Παπαδόπουλος και ο Κληρίδης πριν απ'αυτόν.


Το Σεπτέμβρη του 2006 ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος που δέσμευσε το πλοίο Γκρεγκόριο Ι, κατ'εντολή του Ισραήλ. Μάλιστα, δεν περιείχε καν πυρομαχικά, αλλά ραντάρ που πήγαιναν στη Συρία και το Ισραήλ έλεγε ότι υπάρχει κίνδυνος να καταλήξουν στη Χεζμπολάχ. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος έκανε τις πλάτες στους επιτιθέμενους σε βάρος των αμυνόμενων. Ίσα ίσα που όταν εκλέχτηκε ο Χριστόφιας, τα τηλεγραφήματα των πρεσβειών ΗΠΑ και Αγγλίας που έχουν διαρρεύσει δείχνουν ανησυχία για το αν ο νέος πρόεδρος θα σταθεί όσο χρήσιμος ήταν οι προκάτοχοί του.


Το πρόβλημα με τον Χριστόφια είναι ακριβώς ότι διέψευσε αυτές τις ανησυχίες των ιμπεριαλιστών, όπως διέψευσε και τις ελπίδες του κόσμου στην Κύπρο που εξέλεξε τον πρώτο Αριστερό πρόεδρο στην ιστορία της χώρας. Αντί να βάλει φρένο στην προσέγγιση Κύπρου - Ισραήλ, την συνέχισε ακάθεκτος και μάλιστα σε μια περίοδο που το θερμόμετρο στην περιοχή ανέβηκε επικίνδυνα. Το έσχατο σημείο ήταν η εμπλοκή της κυβέρνησης Χριστόφια στο ρεσάλτο κατά του Στόλου της Ελευθερίας που κατευθυνόταν προς τη Γάζα το 2010. Δεν επέτρεψε τον ελλιμενισμό του στόλου σε ελληνοκυπριακά λιμάνια, παρεμπόδισε τους ακτιβιστές και έδωσε άπλετο χώρο για προπαγάνδα στο Ισραήλ. Η αιτιολόγηση τότε ήταν ότι “η Κυπριακή Δημοκρατία δίνει αγώνα επιβίωσης και ότι πρέπει να αποφεύγονται οι οποιεσδήποτε ενέργειες, οι οποίες προκαλούν δυσκολίες, ακόμα και ζημιά σε αυτό τον αγώνα.”


Όμως το αμάρτημα δεν ήταν στιγμιαίο. Το Δεκέμβρη του 2010 η κυβέρνηση Χριστόφια υπέγραψε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, παρά τις αντιδράσεις του Λιβάνου. Και πάλι, η ΑΟΖ είχε προκύψει επί προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου αλλά ο Χριστόφιας τη συνέχισε. Φέτος το Μάρτη, ο Χριστόφιας επισκέφθηκε το Ισραήλ, όντας ο πρώτος ελληνοκύπριος πρόεδρος εκεί τα τελευταία 11 χρόνια. Στο αεροδρόμιο τον υποδέχθηκε ο Υπουργός Εθνικών Υποδομών του Ισραήλ, επισημαίνοντας τη φύση αυτής της συμμαχίας. Στο επίκεντρο βρίσκεται η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου που βρίσκονται μεταξύ Κύπρου και της ακτογραμμής Λιβάνου – Παλαιστίνης και ο σχεδιασμός είναι να πεταχτεί απ' έξω τόσο ο Λίβανος όσο και η Τουρκία.


Στα τηλεγραφήματα των πρεσβειών που διέρρευσαν φαίνεται ότι ο Χριστόφιας κατέληξε να κρατάει ακούνητα τα φορτία των πυρομαχικών ισορροπώντας ανάμεσα σε όλων των ειδών τις πιέσεις. Φυσικά δεν θα επέτρεπε την παράδοσή τους στη Συρία, αφού κάτι τέτοιο θα έσπαγε τα ανοίγματα προς το Ισραήλ. Από την άλλη, αν παρέδιδε το φορτίο με κάποιο έμμεσο τρόπο προς τους Αμερικάνους ή τους Ισραηλινούς, θα δυσαρεστούσε και τη Ρωσία και τη Συρία.


Οι “έξυπνες” ισορροπίες στην κόψη του ξυραφιού οδήγησαν στην καταστροφή. Όποιος νομίζει ότι αυτές οι κινήσεις φέρνουν σταθερότητα, ειρήνη ή οδηγούν σε καλύτερη επίλυση του Κυπριακού, βαδίζει στα χνάρια των πολεμοκάπηλων που προκάλεσαν όλες τις τραγωδίες στην Κύπρο.


Μόνο σαν θλιβερό ανέκδοτο μπορεί να θυμάται κανείς το παλιό σύνθημα του ΑΚΕΛ “Ελλάδα – Κύπρος – Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει”.

Δημοσιεύθηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη στην Ελλάδα

antartescy

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου