Προκήρυξη του ΚΟΚΚΙΝΟΥ για το κίνημα των αγανακτισμένων, την πραγματική δημοκρατία και το "ακομμάτιστο"

Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ (πρώην βασιλεύς των Ελλήνων):

“Χαιρετίζει τον ακομμάτιστο και ειρηνικό χαρακτήρα του κινήματος των αγανακτισμένων”

Zαν Πολ Μαρά (ηγετική μορφή της Γαλλικής επανάστασης):

"Όταν σας χτυπάνε φιλικά την πλάτη και λένε πως δεν υπάρχουν πια διαφορές ανάμεσά σας πως δεν αξίζει να μιλάμε πια γι’ αυτές και να φιλονικούμε,...

(το κάνουν) γιατί ίσα-ίσα τότε βρίσκονται στο αποκορύφωμα της δύναμής τους μες στους καινούριους πύργους τους όλο μάρμαρο κι ατσάλι απ’ όπου ληστεύουνε τον κόσμο ολόκληρο με το πρόσχημα πως «διαδίδουν τον πολιτισμό»

Φυλαχτείτε".

«Αυτό που μας ενώνει είναι ότι είμαστε όλοι Έλληνες και υπεράνω κομμάτων», «να αφήσουμε έξω από το κίνημα τις κομματικές ταυτότητες, εδώ ερχόμαστε σαν άτομα».
Οι φράσεις αυτές είναι πολύ δημοφιλείς μέσα στο «κίνημα των αγανακτισμένων».
Μ’ αυτή τη λογική η συνέλευση του Συντάγματος «ψήφισε» ότι στην πλατεία δεν μπορούν να μοιράζονται προκηρύξεις οργανώσεων και συλλογικοτήτων, ενώ ακροδεξιοί και άλλοι «αγανακτισμένοι» τραμπουκίζουν συλλογικότητες της Αριστεράς που τολμούν να κουβαλούν την «ταυτότητά» τους στο Σύνταγμα.

Κάποιοι άλλοι, που έχουν αναλάβει εργολαβικά την προσπάθεια κηδεμόνευσης αυτού του κινήματος (από τον ΣΚΑΪ μέχρι το ΑΛΤΕΡ και το συγκρότημα Λαμπράκη, αλλά και στελέχη των τριών κομμάτων του μνημονίου -ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ- τραπεζίτες και «στελέχη της αγοράς» γενικά), κρυμμένοι καλά πίσω από το «είμαστε όλοι Έλληνες και υπεράνω κομμάτων», μας παρουσιάζουν ένα σχέδιο ανατροπής της μεταπολιτευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Σύμφωνα μ’ αυτό, χρειαζόμαστε μια πολιτειακή μεταβολή με τα εξής χαρακτηριστικά: Μετάβαση στην προεδρική δημοκρατία (θα μας σώσει ο θεσμός ενός Προέδρου της Δημοκρατίας με αυξημένες εξουσίες, που θα παίρνει αποφάσεις χωρίς τα «βαρίδια» των κομμάτων, της Βουλής κ.λπ., που ως ηγέτης θα επικοινωνεί «αδιαμεσολάβητα» με το λαό), εκλογές με ενιαία λίστα (χωρίς κομματικές λίστες και προγράμματα – οι υποψήφιοι όλων των σημερινών κομμάτων, δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί, φασίστες, σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές σε ένα ψηφοδέλτιο!), μείωση του αριθμού και των προνομίων των βουλευτών (όταν το προτείνουν αυτό πάμπλουτοι άνθρωποι και πανίσχυρα μέσα εξουσίας, κάτι τρέχει…), κυβέρνηση με τεχνοκράτες υπουργούς (φανταστείτε υπουργό Οικονομικών έναν τραπεζίτη, που φυσικά δεν θα κουβαλάει τα «βαρίδια» κάποιου κόμματος ή του κοινοβουλευτισμού), μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων (αλλά όχι των αστυνομικών, απ’ αυτούς πρέπει να προσλάβουμε κι άλλους γιατί «χρειαζόμαστε ασφάλεια», ούτε των λιμενικών γιατί χρειαζόμαστε κάποιον να ναυμαχεί με τις βαρκούλες των απελπισμένων μεταναστών στα ελληνικά πελάγη), περιορισμό ή και απαγόρευση των διαδηλώσεων (γιατί ενοχλούν τους αυτοκινητιστές και τους εμπόρους), προστασία από την «κατάχρηση» του δικαιώματος στην απεργία (προστασία ποιου;) κ.λπ.Από κοντά οι ακροδεξιοί του ΛΑΟΣ και οι ναζί της «Χρυσής Αυγής» (που μια χαρά βολεύονται να κάνουν τη δουλειά τους ενάντια στην Αριστερά ειδικά κι όχι στα κόμματα γενικά, κρατώντας στο ένα χέρι την ελληνική σημαία και στο άλλο το «διαβατήριο» «είμαστε όλοι Έλληνες και υπεράνω κομμάτων»…) το πάνε «λίγο» παραπέρα:

Ποιοι μας έφεραν στη χρεοκοπία; Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, τα πουλημένα και διεφθαρμένα κόμματά της, οι πουλημένοι και διεφθαρμένοι συνδικαλιστές και τα συνδικάτα της. Κοντολογίς, «αυτοί που ανέτρεψαν τη χούντα». Η δημοκρατία απέτυχε, κι αφού χρειαζόμαστε Ηγέτες (γιατί όχι και φύρερ;..) απαλλαγμένους από τα «βαρίδια» των κομμάτων και του κοινοβουλευτισμού, μήπως μας χρειάζονται ξανά τα τανκς και κάνας λοχίας, μήπως πρέπει να δικαιώσουμε αναδρομικά τη χούντα των συνταγματαρχών; Κι έχουν μάθει το μάθημα πολύ καλά: Έχουν λεπτομερή κατάλογο και θυμούνται όλα τα ανομήματα της «διεφθαρμένης μεταπολίτευσης», από την πτώση της χούντας και μετά, αλλά για την περίοδο λίγο πριν «δε θυμούνται» τίποτα! Και βέβαια, διαστρέφουν την πραγματικότητα: Στη μεταπολίτευση δεν είχαν την εξουσία ούτε κυβέρνησαν αυτοί που μάτωσαν για να πέσει η χούντα, αλλά αυτοί που παραμέρισαν τους πραγματικούς αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα για να διαδεχτούν τη χούντα και να διατηρήσουν την εξουσία του κεφαλαίου. Κι επίσης η μεταπολίτευση δεν ήταν μόνο η διαφθορά των κομμάτων εξουσίας και η διαπλοκή στελεχών των κομμάτων εξουσίας με τα επιχειρηματικά συμφέροντα, αλλά επίσης δικαιώματα, κατακτήσεις κοινωνικές και πολιτικές.


Τι ζητάνε λοιπόν όλοι αυτοί, οι επιτήδειοι των καναλιών και της «αγοράς», οι ακροδεξιοί και οι ναζί; Μια αντιδραστική πολιτειακή μεταρρύθμιση, ένα νέο βοναπαρτιστικό καθεστώς που θα νομιμοποιήσει τις εξουσίες του «κράτους έκτακτης ανάγκης» και την ανοιχτή συνεργασία του με τους φασίστες, που θα νομιμοποιήσει τα πογκρόμ της αστυνομίας ενάντια στους διαδηλωτές και τη φασιστική τρομοκρατία. Μια αλλαγή του «πραγματικού συντάγματος» σε αντιδραστική κατεύθυνση. Την αντικατάσταση της παραπαίουσας από τη χρεοκοπία μεταπολιτευτικής ελληνικής «δημοκρατίας της Βαϊμάρης» με το βοναπαρτισμό και μια νέα απολυταρχία. Την ανατροπή όχι των δομών εξουσίας της μεταπολίτευσης (που την κατείχαν η «επιχειρηματική τάξη της χώρας, τα κόμματά της και το πολιτικό της προσωπικό, οι άρχοντες των μίντια, οι αστυνομικοί και οι στρατιωτικοί κ.λπ.), αλλά των κοινωνικών και πολιτικών κατακτήσεων της μεταπολίτευσης. Τις κοινωνικές κατακτήσεις έβαλαν μπρος να ξεθεμελιώσουν η κυβέρνηση και η τρόικα, προς μεγάλη αγαλλίαση της «επιχειρηματικής τάξης της χώρας». Τώρα η «επιχειρηματική τάξη της χώρας» και η τρόικα απαιτούν να θυσιαστούν και οι πολιτικές κατακτήσεις. Εξάλλου, το ελληνικό μνημόνιο και η διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη γίνονται με όρους μυστικής διπλωματίας τύπου Μέτερνιχ και διεθνούς μαφίας – εννοείται που είναι και θέλει να είναι ακόμη περισσότερο απαλλαγμένη από τα «βαρίδια» των κομμάτων, των Κοινοβουλίων, των εθνικών συνταγμάτων κ.λπ.


Μια τέτοια βοναπαρτιστική - απολυταρχική πολιτική μεταβολή είναι ανάγκη της «επιχειρηματικής τάξης της χώρας» και του «βαθέος κράτους» στις συνθήκες της κρίσης, και θα τη χαιρέτιζαν με χαρμόσυνους «κανονιοβολισμούς» η τρόικα, τα χρηματιστήρια και οι περιβόητες «αγορές». Είναι η πολιτική αντεπανάσταση που αντιστοιχεί στην κοινωνική αντεπανάσταση που βρίσκεται σε εξέλιξη με την εφαρμογή του μνημονίου.
Η απαίτηση του κινήματος για πραγματική δημοκρατία δεν έχει και δεν πρέπει να έχει καμία σχέση μ’ αυτό! Πρέπει λοιπόν να τελειώνουμε μια και καλή μ’ αυτή την «ατμόσφαιρα» που λειτουργεί σαν τη ζεστή φωλιά για να επωάζεται το «αυγό του φιδιού», να κάνουν μαζική δουλειά οι ακροδεξιοί και οι ναζί και να προετοιμάζεται η αντιδραστική πολιτική - πολιτειακή μεταβολή!
Το «συμβόλαιο» της «πραγματικής δημοκρατίας» πρέπει να έχει άλλα θεμελιώδη «άρθρα», δηλαδή άλλες θεμελιώδεις παραδοχές:
Μας ενώνει ότι είμαστε όλοι Έλληνες; Είμαστε ένα κίνημα πολύχρωμο και θέλουμε μια κοινωνία πολύχρωμη, με την έννοια ότι όχι μόνο γίνονται αποδεκτές αλλά θεωρούμε πλούτο τη συνύπαρξη όλων των ιδεολογικών, πολιτικών, εθνικών και θρησκευτικών ταυτοτήτων. Όχι μόνο γενικά, αλλά ειδικά στις πλατείες και το κίνημα. Γιατί απλούστατα δεν μας ενώνει το ότι είμαστε όλοι Έλληνες. Έλληνες είναι και η «επιχειρηματική τάξη της χώρας» που έβγαλε στην Ελβετία 600 δισ. αμύθητων κερδών, Έλληνες είναι ο Λάτσης, ο Κόκκαλης, ο Βαρδινογιάννης, οι τραπεζίτες, οι μεγαλοβιομήχανοι, οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας που λεηλατούν το δημόσιο χρήμα, οι μπάτσοι που ανοίγουν κεφάλια διαδηλωτών, οι ναζί της «Χρυσής Αυγής» που νοσταλγούν τον Χίτλερ! Έλληνες είναι κι αυτοί που κολυμπούν στα πλούτη εκμεταλλευόμενοι και καταπιέζοντας την κοινωνική πλειοψηφία, Έλληνες και η εργατική τάξη και ο «κοσμάκης» που προσπαθούν να επιβιώσουν από τη μανία των πρώτων για κέρδη και εξουσία! Ενότητα μπορεί να υπάρχει μόνο ανάμεσα στην πλειονότητα των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων.


Μας ενώνει μήπως η ελληνική σημαία; Ποια ελληνική σημαία; Αυτή που κυμάτιζε στους ιστούς της χούντας ή αυτή πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου που έριξαν τα τανκς; Αυτή που κρατούσε το ΕΑΜ ή αυτή που κρατούν οι ναζί της «Χρυσής Αυγής»; Η εθνική σημαία εντελώς διαφορετικά πράγματα συμβολίζει ανάλογα με τους κοινωνικούς και πολιτικούς σκοπούς αυτών που την κουβαλάνε! Το θέμα λοιπόν είναι ποιοι είναι οι κοινωνικοί και πολιτικοί σκοποί αυτού του κινήματος, τι θέλει να «γράψει» στις σημαίες του. Θέλει να πληρώσουν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και οι μικροεπαγγελματίες τα κέρδη των βιομηχάνων και τραπεζιτών που μετατράπηκαν σε «δημόσιο» χρέος, δηλαδή χρέος όσων παλεύουν να επιβιώσουν; Ή να κάνουμε στάση πληρωμών σε αυτό το χρέος και να ζητήσουμε τη διαγραφή του; Θέλει να διευρύνουμε τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες ή να γίνουμε το άλλοθι ενός νέου βοναπαρτισμού, ο «λαός» κάποιου μεσσία-Ηγέτη ή αυτοί που θα ανοίξουμε το δρόμο για κάποιον φύρερ ή λοχία; Θέλει να περιοριστεί το δικαίωμα στην απεργία ή να θωρακιστεί με την κατάργηση της πολιτικής επιστράτευσης και της κήρυξης απεργιών σαν παράνομων και καταχρηστικών; Εν τέλει θέλουμε να είμαστε ο «εθνικός χυλός» στο μίξερ κάθε Πρετεντέρη, Αλαφούζου και πονηρού πολιτευτή που κάνει καριέρα με το «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια» της χούντας ή το πανηγύρι των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων, το κίνημα των «από κάτω» που θα ανατρέψει τους «από πάνω»; Θέλει μια βοναπαρτιστική «νέα μεταπολίτευση» ή μια «νέα μεταπολίτευση» που αυτή τη φορά θα φέρει πραγματικά «το λαό στην εξουσία»; Οι απαντήσεις μας φαίνονται αυτονόητες. Όποιος λοιπόν θέλει να βλέπει όλα αυτά τα «θέλω» του κινήματος να συμβολίζονται στην ελληνική σημαία, ας την κρατάει – κανένα πρόβλημα. Αλλά είναι εξίσου ή και περισσότερο δικός μας αυτός που θεωρεί ότι όλα αυτά συμβολίζονται από κοινωνικές και πολιτικές σημαίες: από τη σημαία ενός συνδικάτου, από τη σημαία με τον Τσε Γκεβάρα, από τη σημαία της Παλαιστίνης, από την κόκκινη σημαία της εξέγερσης και της επανάστασης.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι «πολιτική» και η «αντιπροσώπευση» -ακόμη και με τη καλύτερη τους έννοια- είναι κακό πράγμα. Επί της αρχής συμφωνούμε μαζί τους! Όμως, για να καταργηθεί η «πολιτική» και η «διαμεσολάβηση», θα πρέπει να υπάρχουν ίσοι ως προς τη κοινωνική δύναμη άνθρωποι και χωρίς ανταγωνιστικά συμφέροντα. Αυτό όμως μπορεί να συμβεί μόνο σε μια κοινωνία χωρίς τάξεις εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων. Χωρίς κοινωνική και οικονομική ισότητα, το «αδιαμεσολάβητο» και το «αντιπολιτικό» ευνοούν αυτούς που ήδη κατέχουν την οικονομική και πολιτική εξουσία. Στην Ελλάδα για παράδειγμα -σε πολύ χοντρές γραμμές- ζουν 4,5 εκατομμύρια εργατοϋπάλληλοι, 500.000 μικροαστοί κάθε είδους που από αυτούς εξαρτώνται 3 εκατομμύρια άτομα, 10.000 μεγάλες οικογένειες καπιταλιστών. Οι εργοδότες θέλουν οι εργατοϋπάλληλοι να δουλεύουν περισσότερο και να πληρώνονται λιγότερο και οι εργατοϋπάλληλοι θέλουν το αντίθετο. Μπορεί το απογυμνωμένο «άτομο» χωρίς μηχανισμούς κοινωνικής δύναμης ν’ αλλάξει τίποτε σ’ αυτό; Ή μήπως «ελέγχοντας» κάποιες πλατείες (μέχρι η αστυνομία να αποφασίσει να κάνει ντου, οπότε θα διαπιστώσουμε ότι ακόμη κι αυτός ο «έλεγχος» δεν είναι δεδομένος) έχουμε την αυταπάτη ότι πήραμε κιόλας την εξουσία από τα χέρια των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και των αρχόντων των μίντια ή αναστείλαμε επ’ αόριστον την κατασταλτική λειτουργία των μηχανισμών του κράτους (που απολύει παντού και προσλαμβάνει μόνο μπάτσους);
Τα κόμματα είναι ιστορικές κατασκευές για την οργάνωση των μεγάλων ομάδων ανθρώπων που έχουν διαφορετικά κοινωνικά - ταξικά συμφέροντα. Είναι τρόπος διαχείρισης των αντιφάσεων μέσα στις ίδιες τις τάξεις, τρόπος ιεράρχησης και συγκέντρωσης δυνάμεων για την εξυπηρέτηση των διαφορετικών ταξικών συμφερόντων. Γι’ αυτό και όλα τα κόμματα δεν είναι ίδια. Εκπροσωπούν -όχι με άμεσο και ευθύ τρόπο, αλλά σε κάθε περίπτωση- ταξικά συμφέροντα.
Αν κόμματα που παλιότερα αντιπροσώπευαν διαφορετικά ταξικά συμφέροντα σήμερα έχουν γίνει «μία από τα ίδια», είναι άλλο θέμα. Όμως το φάρμακο γι’ αυτό δεν είναι η κατάργηση των κομμάτων, των οργανώσεων, της συλλογικότητας, γιατί αυτό το φάρμακο είναι χειρότερο από την αρρώστια. Είναι για το λαό μία επικίνδυνη και ύπουλη ψευτο-λύση.
Τι θα γίνει αν καταργηθούν τα κόμματα; Θα πάψει η εξουσία να υπάρχει; Δε θα έχουν οι κεφαλαιοκράτες την οικονομική εξουσία; Δε θα έχουν τη στρατιωτική εξουσία οι στρατιωτικοί; Δε θα έχουν τα μεγάλα ΜΜΕ οι μεγαλοεπιχειρηματίες; Στην πράξη τι θα γίνει; Αυτοί που έχουν την εξουσία θα συνεχίσουν να την έχουν ακόμη και χωρίς κόμματα. Μπορούν πάντα να υπάρχουν «μυστικές εταιρίες». Αυτοί όμως που δεν την έχουν, θα χάσουν κάθε δύναμη να αντιστέκονται στην εξουσία και να επηρεάζουν τα πράγματα. Αυτό είναι το όνειρο κάθε αφεντικού και κάθε εξουσιαστή. Nα έχει απέναντί του ανοργάνωτους και ατομικοποιημένους υποτελείς.
Όχι μόνο η εξουσία θα μείνει άθικτη αλλά και η πολιτική ιεραρχία. Αν συνολικά το σύστημα δεν έχει αλλάξει, τότε «πολιτική» θα συνεχίσει να γίνεται και απλά δε θα τη λειτουργούν «πολιτικοί» αλλά επιχειρηματίες, στρατιωτικοί κ.λπ. Δεν έχει γίνει αυτό και λίγες φορές στην Ιστορία.
Όσοι λοιπόν θέλουν να καταργήσουν την «πολιτική», πρέπει να παλέψουν για μια κοινωνία χωρίς τάξεις, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Για να το κάνουν αυτό, χρειάζεται οργάνωση. Αλλιώς, θα αντικατασταθούν τα «κομματόσκυλα» με «ταξικά κωθώνια» σαν αυτά που νομίζουν ότι η ατομική διαπραγμάτευση με τον εργοδότη τους κάνει πιο ελεύθερους από τη συλλογική διαπραγμάτευση που γίνεται από το συνδικάτο. Και θα βάζουμε στο μαγικό καπέλο «άμεση δημοκρατία» και θα βγάζουμε ολοκληρωτικά καθεστώτα πονηρών επιχειρηματιών.
Είναι λοιπόν ντροπή για το κίνημά μας να απαγορεύουμε τις πολιτικές ταυτότητες και τα συνδικάτα! Αντί να διευρύνουμε τα δικαιώματα, να δίνουμε πόντους σε αυτούς που θέλουν να τα καταργήσουν και να πηγαίνουμε πίσω από τις κατακτήσεις και της Γαλλικής Επανάστασης! Να δουλεύουμε γι’ αυτούς που μέσα από την «υπέρβαση όλων των κομμάτων» στην ουσία θέλουν να ξεφορτωθούν αυτά τα κόμματα που είναι εμπόδιο στα συμφέροντά τους, δηλαδή την Αριστερά. Και να μας μετατρέψουν σε «ανθρώπινη σκόνη» χωρίς δύναμη αντίστασης στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και εξουσιαστών.
Άλλο πράγμα είναι αυτό που πρέπει και θέλουμε να πούμε: Ότι πρέπει όλοι όσοι συμμετέχουν σ’ αυτό το κίνημα να σέβονται και να στηρίζουν τις διαδικασίες του και τις αποφάσεις του. Αλλά αυτό έχει σαν προϋπόθεση ότι καθένας μπορεί να συμμετέχει ανεμπόδιστα με τις ιδέες του και την ταυτότητά του.


Οι στόχοι που προτείνουμε είναι:

Να φύγουν η κυβέρνηση, το μνημόνιο και η τρόικα – να μην περάσει το Μεσοπρόθεσμο και το νέο μνημόνιο!

Να σταματήσουμε την πληρωμή τόκων και χρεολυσίων στους τοκογλύφους – να εθνικοποιηθούν χωρίς αποζημίωση των μεγαλομετόχων και με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο οι τράπεζες!

Να καταργηθούν όλες οι ρυθμίσεις του μνημονίου!

Εκλογές για Συντακτική Συνέλευση για την ψήφιση συντάγματος που θα αποκαθιστά, θα διευρύνει και θα κατοχυρώνει όλη την γκάμα των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων!

Να επιβληθεί η δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχος στους φυσικούς πόρους και τα θεμελιώδη αγαθά, στις υγεία, την παιδεία και τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας - να πάρουμε στα χέρια μας τον πλούτο και τα μέσα παραγωγής και διανομής, το εξωτερικό εμπόριο, να οικοδομήσουμε μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας!
Χωρίς όλα αυτά, δεν θα υπάρξει πραγματική δημοκρατία!