άρθρο: ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ

Παν. Σωτήρης

Παρότι η ελληνική κυβέρνηση αρέσκεται να αναζητά θεωρίες συνωμοσίας πίσω από τα αλλεπάλληλα δημοσιεύματα περί αναδιάρθρωσης του χρέους, στην πραγματικότητα όλα δείχνουν – και όλοι το ξέρουν... – ότι η αναδιάρθρωση είναι προ των πυλών.
Δεν χρειάζεται νόμπελ οικονομικών για να αντιληφθεί κανείς ότι το ύψος των τοκοχρεολυσίων, η ύφεση και η υστέρηση εσόδων σημαίνουν ότι...σύντομα το ελληνικό χρέος θα είναι αδύνατο να αποπληρωθεί. Σε αυτή την περίπτωση ο όγκος του χρέους και οι όροι αποπληρωμής του θα πρέπει να τροποποιηθούν, έτσι ώστε να αποφευχθεί μια καταστροφική για τους πιστωτές στάση πληρωμών. Άρα μέσα στους επόμενους μήνες είναι πιθανό να επιλεγεί κάποια παραλλαγή αναδιάρθρωσης χρέους, πιθανότατα με ένα συνδυασμό ανάμεσα στην ονομαστική μείωση και την παράταση αποπληρωμής με παράλληλη ανάληψη από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης και το ΔΝΤ του συνόλου των δανειακών αναγκών της χώρας, κάτι που φαίνεται ότι ήδη οι «αγορές» προεξοφλούν αυξάνοντας τα επιτόκια.

Μόνο που αυτή η εκδοχή αναδιάρθρωσης χρέους και η παράλληλη παράταση της εξάρτησης από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης και το ΔΝΤ θα σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη οικονομική επιτήρηση, ουσιαστικά τη διαιώνιση των αλλεπάλληλων Μνημονίων. Άλλωστε, ήδη το «Σύμφωνο για το Ευρώ», που αποφάσισε να προωθήσει η ΕΕ, ισοδυναμεί με τη συνταγματοποίηση του νεοφιλελευθερισμού και την πλήρη εμπέδωση μιας οικονομικής «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» που θα σαρώσει ό,τι έχει απομείνει από τις κατακτήσεις των εργαζομένων, θα γενικεύσει τις ιδιωτικοποιήσεις, θα εκποιήσει τη δημόσια περιουσία, υπονομεύοντας και υποθηκεύοντας το μέλλον της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

Ένα ερώτημα προκύπτει αβίαστα: Είμαστε, όντως, καταδικασμένοι να κινούμαστε ανάμεσα στη Σκύλλα μιας αιματηρής ύφεσης και μιας πλήρως διαλυτικής για τα κοινωνικά δικαιώματα περικοπής δαπανών για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία, όπως μας προτείνει η ελληνική κυβέρνηση, και τη Χάρυβδη μιας «αναδιάρθρωσης χρέους» που θα ισοδυναμεί με την επιβολή των ίδιων κοινωνικά καταστροφικών πολιτικών στο όνομα των απαιτήσεων της «Ευρωπαϊκής Οικονομικής Διακυβέρνησης»;

Κι όμως υπάρχει εναλλακτική λύση! Έχει πια αποδειχτεί ότι το χρέος δεν είναι «τεχνικό» ζήτημα, αλλά μια βαθιά ταξική στρατηγική. Συνδυάζει τις αντιφάσεις του ελληνικού «αναπτυξιακού υποδείγματος», που στηρίχτηκε στην πολυεπίπεδη επιδότηση των επιχειρήσεων, με τη συστημική βία του διεθνοποιημένου κεφαλαίου ενάντια στις κοινωνικές κατακτήσεις. Δεν δημιούργησαν την «κρίση χρέους» οι εργαζόμενοι και άρα δεν έχουν και κανένα λόγο να πληρώσουν τις συνέπειες των εξωφρενικών μειώσεων της φορολογίας των επιχειρήσεων, της υπερκοστολόγησης των «μεγάλων έργων», των υπέρογκων αμυντικών δαπανών. Γι’ αυτό και πρέπει με πρωτοβουλία των κινημάτων να γίνει «λογιστικός έλεγχος του χρέους» για να γίνει σαφές ότι σε καμιά περίπτωση «δεν τα φάγαμε μαζί». Γι’ αυτό και η άμεση παύση αποπληρωμής και η διαγραφή ενός χρέους που συνολικά κι αντικειμενικά είναι και ληστρικό και απεχθές, είναι ο μόνος τρόπος για να σπάσει ο φαύλος κύκλος υπερχρέωση – χρεοκοπία – αλλεπάλληλα «μνημόνια».

Μια τέτοια διαγραφή του χρέους ανοίγει το δρόμο για ανατροπές πολιτικής που όντως θα βελτιώσουν τη θέση των λαϊκών τάξεων: άμεση έξοδος από το ευρώ και την ΟΝΕ, έτσι ώστε να απαλλαγούμε από τις επαχθείς δεσμεύσεις έναντι της ΕΕ, εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, έτσι ώστε να επιβληθούν πλευρές κοινωνικού ελέγχου και σχεδιασμού πάνω σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, φραγμοί στην κίνηση κεφαλαίων και ριζική αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος της εργασίας, έτσι ώστε να ενισχυθεί η θέση των εργαζομένων.

Οι απολογητές του κεφαλαίου χαρακτηρίζουν τυχόν διαγραφή του χρέους ως καταστροφή. Πραγματική καταστροφή, όμως, σήμερα είναι η διαιώνιση των πολιτικών που αντιμετωπίζουν την εργασία, το περιβάλλον, τις συλλογικές παραγωγικές δυνάμεις ως αναλώσιμα υλικά. Ας δοκιμάσουμε το δρόμο της ρήξης πριν είναι αργά! Αν είναι να βγει κάποιος χαμένος, ας είναι όντως οι αγορές!

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ