Γράφει ο Θέμις Σιδηρόπουλος*Μέσα από τα κείμενά μου αυτά, θα κάνω μια προσπάθεια ενημέρωσης, που θα έχει σαν θέμα την δυνατότητα πρόληψης ατυχημάτων (όχι μόνο τα τροχαία), αφού αυτά έχουν καταστεί ακόμη μια πηγή εθνικής μας αιμορραγίας μαζί με την υπογεννητικότητα και τις εκτρώσεις. Το δημογραφικό μας πρόβλημα είναι γνωστό, και τα ατυχήματα αποτελούν την πρώτη αιτία θανάτων σε άτομα ηλικίας μέχρι 24 ετών, οπότε και καταλαβαίνετε πόσο σημαντικό είναι να περιορίσουμε τον παράγοντα αυτόν της εθνικής μας αιμορραγίας. Μέσα από την καθημερινή μας ζωή, με ευκολονόητα θέματα και συνάμα εντυπωσιακά σχόλια, αποσκοπώ σε εσάς το ποικίλο κοινό να σας αναπτύξω, άκοπα και ευχάριστα, νοοτροπία πρόληψης, αφού η απεριόριστη ποικιλία των ατυχημάτων και η απρόσμενη εμφάνισή τους, δεν επιτρέπουν άλλο τρόπο εκμάθησής της αποφυγής τους, παρά μόνο με αυτού του είδους ανάπτυξη συνειδητής αυτοπροστασίας μας με την αναγνώρισή τους. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε μια..
μια συγκεκριμένη συμπεριφορά αναφορικά με την νοοτροπία πρόληψης των ατυχημάτων, επεξεργαζόμενοι συνειδητά και σε βάθος δεδομένα πληροφόρησης, προσπαθώντας να διαμορφώσουμε συνειδητά μία συγκεκριμένη στάση ζωής, που δεν πρέπει να είναι συγκυριακή, αλλά μόνιμη και σταθερή. Βεβαίως το να προβλέψει κανείς και να περιγράψει όλες τις πιθανότητες ατυχημάτων και τρόπους αντιμετώπισής τους και μάλιστα σε όλους τους τομείς της ζωής μας, που περιέχουν κινδύνους δεν είναι δυνατόν και δεν είναι ο στόχος μου. Στόχος της προσπάθειας αυτής είναι κυρίως η μετάδοση γνώσεων, η περιγραφή όλων των πιθανοτήτων ατυχημάτων, με βάση την καθημερινή πραγματικότητα, να δοθεί ευκαιρία στον αναγνώστη να επεξεργαστεί γνώσεις και περιπτώσεις που τις βλέπει καθημερινά και δεν τις θεωρεί πηγές κινδύνου, να δημιουργήσει ένα τρόπο σκέψης για την αντιμετώπιση του κινδύνου και την μετατροπή της ανασφάλειας σε ασφάλεια, οι γνώσεις και οι περιπτώσεις να χρησιμοποιηθούν όχι σαν στόχος, αλλά σαν μέσο.
Η σημερινή κοινωνία λοιπόν αιχμαλωτισμένη σε μία υπερκατανάλωση, μία κατανάλωση δηλ. χωρίς λειτουργικούς στόχους και με πλασματικές αναγκαιότητες, εξαρτώμενη από ένα σύστημα οικονομίας που στηρίζεται στην υπερκατανάλωση, είναι αναγκασμένη να ανέχεται και την ταυτόχρονη παραγωγή κινδύνων, που συνεπάγεται αυτό το σύστημα . Αυτή η εξάρτηση κοινωνίας και οικονομίας από την παραγωγή προϊόντων έχει σαν συνέπεια και τη σχετικοποίηση των κινδύνων, οι οποίοι δεν τοποθετούνται πια στις πρώτες θέσεις προτεραιότητας για αντιμετώπιση.
Ακόμα και οι συνδικαλιστικοί φορείς των εργαζομένων παραβλέπουν το δυναμικό των κινδύνων, όταν πρόκειται να εξασφαλισθούν θέσεις εργασίας. Συμπέρασμα: η απειλή μείωσης των εισοδημάτων δημιουργεί μεγάλη ανεκτικότητα των κινδύνων. Οι κίνδυνοι αποκτούν μια «νομιμότητα», μια κοινωνική «αναγκαιότητα» και έτσι χάνουν τη βαρύτητα επικινδυνότητάς τους, στη σκέψη του πληθυσμού. Αυτό φυσικά διαφέρει μεταξύ των κοινωνιών και η ποικιλία εξαρτάται από την ποικιλία αξιών και συμφερόντων.
Η συχνότητα των ατυχημάτων και η βαρύτητα των συνεπειών τους αυξάνεται όσο κατεβαίνει η κοινωνικοοικονομική τάξη (εισόδημα, μόρφωση, βαθμός εξουσίας). Ο εργάτης έχει συχνότερα και βαρύτερα ατυχήματα από τον υπάλληλο και αυτός από τον γιατρό ή το δικηγόρο. Ο κάτοχος ενός μικρού αυτοκινήτου 1000 κ.εκ. έχει πιθανώς μικρότερες πιθανότητες επιβίωσης σε περίπτωση σύγκρουσης, από τον κάτοχο αυτοκινήτου 3000 κ.εκ..
μια συγκεκριμένη συμπεριφορά αναφορικά με την νοοτροπία πρόληψης των ατυχημάτων, επεξεργαζόμενοι συνειδητά και σε βάθος δεδομένα πληροφόρησης, προσπαθώντας να διαμορφώσουμε συνειδητά μία συγκεκριμένη στάση ζωής, που δεν πρέπει να είναι συγκυριακή, αλλά μόνιμη και σταθερή. Βεβαίως το να προβλέψει κανείς και να περιγράψει όλες τις πιθανότητες ατυχημάτων και τρόπους αντιμετώπισής τους και μάλιστα σε όλους τους τομείς της ζωής μας, που περιέχουν κινδύνους δεν είναι δυνατόν και δεν είναι ο στόχος μου. Στόχος της προσπάθειας αυτής είναι κυρίως η μετάδοση γνώσεων, η περιγραφή όλων των πιθανοτήτων ατυχημάτων, με βάση την καθημερινή πραγματικότητα, να δοθεί ευκαιρία στον αναγνώστη να επεξεργαστεί γνώσεις και περιπτώσεις που τις βλέπει καθημερινά και δεν τις θεωρεί πηγές κινδύνου, να δημιουργήσει ένα τρόπο σκέψης για την αντιμετώπιση του κινδύνου και την μετατροπή της ανασφάλειας σε ασφάλεια, οι γνώσεις και οι περιπτώσεις να χρησιμοποιηθούν όχι σαν στόχος, αλλά σαν μέσο.
Η σημερινή κοινωνία λοιπόν αιχμαλωτισμένη σε μία υπερκατανάλωση, μία κατανάλωση δηλ. χωρίς λειτουργικούς στόχους και με πλασματικές αναγκαιότητες, εξαρτώμενη από ένα σύστημα οικονομίας που στηρίζεται στην υπερκατανάλωση, είναι αναγκασμένη να ανέχεται και την ταυτόχρονη παραγωγή κινδύνων, που συνεπάγεται αυτό το σύστημα . Αυτή η εξάρτηση κοινωνίας και οικονομίας από την παραγωγή προϊόντων έχει σαν συνέπεια και τη σχετικοποίηση των κινδύνων, οι οποίοι δεν τοποθετούνται πια στις πρώτες θέσεις προτεραιότητας για αντιμετώπιση.
Ακόμα και οι συνδικαλιστικοί φορείς των εργαζομένων παραβλέπουν το δυναμικό των κινδύνων, όταν πρόκειται να εξασφαλισθούν θέσεις εργασίας. Συμπέρασμα: η απειλή μείωσης των εισοδημάτων δημιουργεί μεγάλη ανεκτικότητα των κινδύνων. Οι κίνδυνοι αποκτούν μια «νομιμότητα», μια κοινωνική «αναγκαιότητα» και έτσι χάνουν τη βαρύτητα επικινδυνότητάς τους, στη σκέψη του πληθυσμού. Αυτό φυσικά διαφέρει μεταξύ των κοινωνιών και η ποικιλία εξαρτάται από την ποικιλία αξιών και συμφερόντων.
Η συχνότητα των ατυχημάτων και η βαρύτητα των συνεπειών τους αυξάνεται όσο κατεβαίνει η κοινωνικοοικονομική τάξη (εισόδημα, μόρφωση, βαθμός εξουσίας). Ο εργάτης έχει συχνότερα και βαρύτερα ατυχήματα από τον υπάλληλο και αυτός από τον γιατρό ή το δικηγόρο. Ο κάτοχος ενός μικρού αυτοκινήτου 1000 κ.εκ. έχει πιθανώς μικρότερες πιθανότητες επιβίωσης σε περίπτωση σύγκρουσης, από τον κάτοχο αυτοκινήτου 3000 κ.εκ..
Ο εργάτης στη Γερμανία συντηρεί πολύ καλύτερα τη μοτοσικλέτα του από τον εργάτη στις Ινδίες και ο εργάτης στα ναυπηγεία του Αμβούργου έχει λιγότερα ατυχήματα από τον εργαζόμενο στα ναυπηγεία του Περάματος στον Πειραιά. Αν χρησιμοποιούσαμε και τον παράγοντα «χρήση αλκοολούχων ποτών κατά την οδήγηση ή εργασία», θα γίνει ακόμη πιο σαφές, το πόσο μειονεκτούν οι κατώτερες τάξεις, εφόσον τα προβλήματα από την (κατά)χρηση αλκοολούχων ποτών είναι εδώ μεγαλύτερη. Η κακή οικονομική κατάσταση ορισμένων λαών και η εκμετάλλευσή τους από πιο ανεπτυγμένα κράτη οδηγεί στη μεταφορά επικίνδυνων προϊόντων σε κράτη υπό ανάπτυξη, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται μεγαλύτεροι κίνδυνοι σε αυτούς τους πληθυσμούς.
Ο θάνατος από πυρκαγιά μικρών παιδιών στο σπίτι είναι πολύ πιο συχνός σε φτωχές οικογένειες, όπου τα παιδιά μένουν περισσότερο χρόνο μόνα τους, από ότι σε οικογένειες με οικονομική άνεση. Η πρόληψη ατυχημάτων απαιτεί επίσης δυνατότητα πληροφόρησης και προσβάσεις προς την εξουσία, για την υλοποίηση των μέτρων προστασίας. Κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες συνεπάγονται και ανισότητες στη δίκαιη κατανομή των σημερινών κινδύνων. Επιγραμματικά το ατύχημα δεν είναι αποτέλεσμα της μοίρας.
*ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΕΛ.ΑΣ., διοικητής του ΑΤ Αλεξάνδρειας
Ο θάνατος από πυρκαγιά μικρών παιδιών στο σπίτι είναι πολύ πιο συχνός σε φτωχές οικογένειες, όπου τα παιδιά μένουν περισσότερο χρόνο μόνα τους, από ότι σε οικογένειες με οικονομική άνεση. Η πρόληψη ατυχημάτων απαιτεί επίσης δυνατότητα πληροφόρησης και προσβάσεις προς την εξουσία, για την υλοποίηση των μέτρων προστασίας. Κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες συνεπάγονται και ανισότητες στη δίκαιη κατανομή των σημερινών κινδύνων. Επιγραμματικά το ατύχημα δεν είναι αποτέλεσμα της μοίρας.
*ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΕΛ.ΑΣ., διοικητής του ΑΤ Αλεξάνδρειας
Αγαπητέ Κύριε διάβασα με προσοχή την ανάρτηση αυτή . Δεν θα διαφωνήσω με τις θέσεις και τα συμπεράσματα σας, όμως θέλω να σας πω ότι καλή είναι η θεωρία και οι συμβουλές, όμως υπάρχει και το πρακτικό μέρος, πολλές είναι φυσικά οι αιτίες των ατυχημάτων, όμως από πρόληψη τι γίνεται? Θα σας αναφέρω μερικά στοιχεία που είναι τις αρμοδιότητας σας, και που χρόνια τώρα όχι μόνο με την δική σας Διοίκηση αλλά και των προκατόχων σας δεν βρίσκουν λύση, συγκεκριμένα. Όπως γνωρίζεται το θέμα τις ηχορύπανσης είναι έντονο στην Πόλη μας, όχι μόνο δια την ενόχληση των περιοίκων αλλά διά την υγεία των ιδίων των θαμώνων, βεβαίως διαπιστώνεται την παράβαση ,και μετά παρακολουθείται την εξέλιξη? Ασφαλώς ΟΧΙ, διότι άλλως θα είχατε αναφέρει αρμοδίως τα περιστατικά τις μη σφράγισης των καταστημάτων σύμφωνα με τις διατάξεις του Νόμου! Ασφαλώς και γνωρίζεται το μοναδικό πεζόδρομο τις Πόλις μας –έτσι τον ονομάζουν- πείτε μου σε περίπτωση μια πυρκαγιάς, η ενός περιστατικού ιατρικού , από πού θα διέλθει το πυροσβεστικό όχημα ,η το ασθενοφόρο? Μη μου πείτε ότι είναι θέμα Δήμου, είναι και δικό σας , άλλωστε γνωρίζεται καλύτερα από μένα, πως ο δρόμος είναι για τα οχήματα, και οι πεζόδρομοι και τα πεζοδρόμια για τους πεζούς, ισχύει αυτό για την Πόλη μας? ΟΧΙ . Για να μην μακρηγορώ θα σας αναφέρω ένα τελευταίο, στον συνοικισμό του Αγίου Γεωργίου πάτε καθόλου? Δεν σας είπε κανείς τίποτε? Σωρεία παραβάσεων του κώδικα ποινικής δικονομίας, κάθε ειδών παραβάσεις και η Αστυνομία δυστυχώς απούσα! Επομένως Κύριε καλές οι συμβουλές σας, καλά τα δημοσιευόμενα κατά καιρούς άρθρα σας , αλλά υπάρχει και η καθημερινότητα υπάρχει και η πράξη, και σε αυτά στερούμεθα δυστυχώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για την φιλοξενία
ESY EIDIKA DEN DIKAIOYSAI NA KANEIS KANENOS EIDOYS PROTASH. KALA THA KANEIS NA MH MILAS.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΞΙΕΠΑΙΝΗ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥ Θ.ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ .
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΗΜΑΝΤΙΚΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ-ΥΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΣΧΟΛΙΑΣΤΗ.
ΠΡΑΓΜΑΤΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΧΩΡΟΥΣ,ΠΟΥ ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΙ.
Η ΠΑΡΑΦΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΧΟΛΙΟ.ΕΚΕΙ Η ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΦΙΜΩΣΗΣ,ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗΣ, ΘΥΜΙΖΕΙ ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ.
ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ Ο ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΜΠΛΟΓΚ,ΠΟΥ ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ,ΕΧΕΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΜΕΝΟ ΚΛΙΜΑ.
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΥΘΕΙΑ ΒΟΛΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ...
Ο ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΕΝΕ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα κάνω ένα καλόπιστο σχολιασμό για τα σχόλια τις συγκεκριμένης ανάρτησης. Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο το πρώτο σχόλιο( 26/12 6:52)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα όμως να επισημάνω τον τραγελαφικό τρόπο λειτουργίας του συγκεκριμένου , πρόχειρου κατά την γνώμη μου ,Νόμου όπου η Αστυνομία βεβαιώνει την παράβαση και αποστέλλει στο Δήμο αντίγραφο των μηνύσεων, ο Δήμος οφείλει με την συμπλήρωση τριών παραβάσεων να προβεί στην σφράγιση του καταστήματος από 10-60 ημέρες και ταυτόχρονα να ενημερώσει το Αστυνομικό Τμήμα, που θα πρέπει να ελέγχει το συγκεκριμένο κατάστημα για τυχόν παράνομη αποσφράγιση, όταν λοιπόν δεν αποστέλλονται αντίγραφα τις σφράγισης , στο Αστυνομικό Τμήμα , ενώ έχουν βεβαιωθεί παραβάσεις, ο Διοικητής αυτού ενημερώνει πάραυτα τον κ Εισαγγελέα πλημμελειοδικών για τις δικές του ενέργειες, αντιλαμβάνεστε ότι είναι δύσκολο να συμβεί αυτό και γνωρίζουμε ότι η σύγκρουση εξουσιών φέρνει πάντα προβλήματα, όμως αυτά επιτάσσει ο Νόμος γνώμη μου είναι ότι οι αρμοδιότητες αυτές στο σύνολο τους θα πρέπει να μεταφερθούν στις Αστυνομικές Αρχές. Ο δεύτερος σχολιαστής , έχω την γνώμη, ότι ξεπέρασε κάθε λογική, το δεν δικαιούσθε ,που αναφέρει θυμίζουν κάποιες άλλες δυσάρεστες εποχές, διότι ο συγκεκριμένος Αξιωματικός δεν έχει ευθύνη που τοποθετήθηκε ως Διοικητής , ευθύνη πιθανόν να έχουν εκείνη που τον τοποθέτησαν, εμείς οφείλουμε να σεβαστούμε τον θεσμό και να συνδράμουμε στο έργο του. Όσο για τον διαχειριστή του Μπλοκ, ορθώς δημοσιοποιεί τα αποστελλόμενα κείμενα εφόσον δεν θίγουν την τιμή και την υπόληψη των αποδεκτών.